เวียงไชย

            ร่างสูงของเจ้าอินทะเดินย่ำขึ้นเรือน บ่าวชายสองคนตามติดดังเงายืนรั้งเชิงบันได คอยเฝ้าระวัง มิได้ตามขึ้นไปด้วยรู้จุดประสงค์การมาในครั้งนี้ 

          มือหนาผลักประตูห้องหนึ่งให้เปิดกว้าง กลิ่นหอมอบอวลของมวลดอกไม้โชยเข้าจมูก สายตาคมกวาดมองทั่วห้อง ร่างสูงใหญ่มองเห็นรอยสักพ้นชายผ้าตั้งแต่บั้นเอวลงไป ช่วงอกเปลือยเปล่ากำยำ ชายผ้านุ่งสะบัดตามทุกย่างก้าว

            “มันอยู่ไหน” เสียงทุ้มกระชากถามด้วยแรงโทสะ

            ร่างบอบบางนั่งสางผมค่อยหันกลับมา ใบหน้าเรียวรูปไข่หมดจดงดงาม

            “ถามหาใครกันเจ้า” น้ำเสียงนุ่มอ่อนหวาน ริมฝีปากสีระเรื่อเคลือบยิ้มอ่อน เจ้าของร่างอ้อนแอ้นลุกจากหน้ากระจก เดินเข้าหาผู้มาเยือน ย่างกรายพลิ้วไหวดุจนางเทพอัปสร หากแต่แววตาเจือร่องรอยท้าทาย มือบางยกเกาะกุมข้อมือใหญ่ กลับถูกเจ้าของร่างหนาสะบัดออกจนเซถลา

…………………………..

            “คราวนี้เป็นผู้ใด” เสียงหวานเอ่ยเยียบเย็น

            “หญิงงามเมืองคนหนึ่ง”

            “ต่ำ” ริมฝีปากสวยเม้มเป็นเส้นตรง นิ้วมือเรียวดึงลิ้นชักเปิดออก หยิบถุงสีแดงกำมะหยี่ส่งให้ นางไว้ใจกาคำลูกพี่ลูกน้องของตนที่เติบโตมาด้วยกัน

…………………………

            “ข้าสั่ง...ได้ยินฤๅไม่” เขาย้ำเสียงเรียบ ปรายตาดุมองทำให้ทุกคนเสียวสันหลัง

            “บน...บนเรือนนี้ฤๅเจ้า” บ่าวร่างหนาทวนคำตะกุกตะกัก บัวนวลยิ่งไม่ต้องพูดถึงนางตกตะลึงไม่เคยคิดว่าจะได้นอนบนเรือนนี้ ความปีติล้นใจจนน้ำตาคลอ

            “มิผิด จากนี้ให้ย้ายมาอยู่บนเรือน”

……………………………

ไรท์อยากคุย

  นิยายเรื่องนี้เป็นเหตุการณ์สมมติ ไม่มีการอ้างอิงถึงบุคคลในประวัติศาสตร์ ชื่อยศถาบรรดาศักดิ์ที่อยู่ในนิยายล้วนไม่มีจริง ทั้งหมดเกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้น หากผิดพลาดประการใดขอน้อมรับทั้งคำติชมและต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ

บัวบก (14.12.64)